Για τον Θάνο Ανεστόπουλο

Στους ποιητές δε λες αντίο. Και πως να αποχαιρετίσεις κάποιον που σου χάρισε απλόχερα την Τέχνη του, κάποιον που σημάδεψε την άχαρη εφηβεία σου, κάποιον που διαμόρφωσε την αισθητική σου.

Ο Θάνος Ανεστόπουλος δεν ήταν απλά η φωνή των Διάφανων Κρίνων, μίας μπάντας η οποία δημιούργησε αντισυμβατικά αριστουργήματα την εποχή του μπουζουκιού και του σκυλάδικου, ήταν ένας ολοκληρωμένος καλλιτέχνης που κινούταν στη μουσική, τη λογοτεχνία και τα εικαστικά. Και κυρίως ήταν ένας άνθρωπος ο οποίος είχε κάτι να σου πει, σε μία συνέντευξη, σε ένα live, ακόμα και σε έναν καφέ στα Εξάρχεια. Ένας άνθρωπος που μπορούσε να αφυπνίσει το μυαλό, την καρδιά και την αντίληψή σου. Και δεν υπάρχει καλύτερο παράδειγμα απ’ τον τρόπο που χειρίστηκε το θέμα της ασθένειάς του τον τελευταίο χρόνο. Με ειλικρίνεια, πείσμα και δημιουργικότητα, δεν το έβαλε κάτω.

Ακόμα θυμάμαι την εντύπωση που μου έκανε το «Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι» την πρώτη φορά που το άκουσα στο ραδιόφωνο, την πρώτη φορά που άκουσα τα Διάφανα Κρίνα. Την πρώτη φορά που τους είδα στο Gagarin, το προσωπικό live του Θάνου με τους Δραμαμίνη στο Stage 21, και φυσικά τη μαγική επανένωση στην Τεχνόπολη πέρυσι το Σεπτέμβρη.

Σε έναν άνθρωπο που δεν μάσησε ποτέ τα λόγια του, δεν πούλησε ποτέ την τέχνη του και που σταμάταγε το χρόνο με τη μουσική του, δε μπορείς να πεις αντίο. Μόνο καλό ταξίδι και καλή αντάμωση.

Ελένη Λαμπράκη