Η έμπνευση της ημέρας (Παρασκευή 8-6-2018)

Καλημέρα και χαρούμενη Παρασκευή! Σήμερα ακούμε τον «Ωκεανό» με την υπέροχη φωνή της Καίτης Κουλλιά, με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ωκεανών!

Αν και δεν έχει αναγνωριστεί επίσημα από το ΟΗΕ, η Παγκόσμια Ημέρα Ωκεανών γιορτάζεται από το 1992. Θεσμοθετήθηκε στις 8 Ιουνίου της ίδιας χρονιάς, κατά τη διάρκεια της Συνόδου για την Γη στο Ρίο Ντε Ζανέιρο, όπου 150 ηγέτες απ’ όλο τον κόσμο υπέγραψαν τη Συνθήκη για την Βιοποικιλλότητα, σε μια προσπάθεια να εμποδίσουν την εξαφάνιση σπανίων ειδών από το ζωικό και φυτικό βασίλειο.

Οι ωκεανοί καταλαμβάνουν πάνω από το 70% της επιφάνειας της Γης και έχουν συνδεθεί από αρχαιοτάτων χρόνων με την ανθρώπινη εξέλιξη. Ο τζίρος των οικονομικών δραστηριοτήτων που σχετίζονται με τους ωκεανούς ξεπερνά τα 500 δισεκατομμύρια δολάρια ετησίως. Η θαλάσσια ζωή και η βιοποικιλότητα στους ωκεανούς απειλούνται στις μέρες μας από την υπεραλίευση, τη μόλυνση και πρόσφατα από το φαινόμενο του θερμοκηπίου.

Η Greenpeace ζητά από τις κυβερνήσεις των κρατών να προχωρήσουν αμέσως στην προστασία των ωκεανών του πλανήτη μέσα από τη δημιουργία ενός δικτύου θαλάσσιων καταφυγίων. Ο καθορισμός των θαλάσσιων καταφυγίων είναι ένα απαραίτητο βήμα για πλούσιες και υγιείς θάλασσες.

Στίχοι – Μουσική: Γιώργος Φραντζολάς

Σ’ έναν αόρατο ωκεανό,
μέσα στα ρεύματα σ’ ακολουθώ…
Κύμα το κύμα, φιλί το φιλί,
στων οριζόντων τη σιωπή…

Κι ύστερα χάνεσαι στους Τροπικούς,
λύνεις ανέμους, του Αιόλου τους ασκούς…
Κι όταν στο σώμα ξυπνά η αφή,
πια δεν υπάρχει επιστροφή…

Έρχεσαι, φεύγεις και πετάς,
κανείς δεν ξέρει που γυρνάς…
Κι απ’ τους ανέμους της καρδιάς
κανένας δε σου μοιάζει…

Γιατί είσαι κύμα που κυλά,
Μοίρα μποέμισσα καρδιά…
Μ’ απ’ όσα μου `δωσες κλειδιά
κανένα δεν ταιριάζει…

Έρχεσαι, φεύγεις, πέφτεις στο φως,
σαν τη βαρκούλα που τη σέρνει ο καιρός…
Ίσια στο μάτι του κατακλυσμού,
στις Συμπληγάδες τ’ ουρανού…

Σώμα απ’ το σώμα σου είμαι και `γώ,
μια πεταλούδα μέσα στον ωκεανό…
Κάτω απ’ τον ίλιγγο των αστεριών,
μέσα στους κήπους των βυθών…

Έρχεσαι, φεύγεις και πετάς,
κανείς δεν ξέρει που γυρνάς…
Κι απ’ τους ανέμους της καρδιάς
κανένας δε σου μοιάζει…

Γιατί είσαι κύμα που κυλά,
Μοίρα μποέμισσα καρδιά…
Μ’ απ’ όσα μου `δωσες κλειδιά
κανένα δεν ταιριάζει…