Η έμπνευση της ημέρας (Δευτέρα 18-6-2018)

Καλημέρα και καλή εβδομάδα! Σήμερα ακούμε τα «Παιδικά παιχνίδια» με τη φωνή του Γιώργου Μαρίνου και του ευχόμαστε χρόνια πολλά, καθώς σήμερα είναι τα γενέθλιά του!

Ο Γιώργος Μαρίνος ήταν ο πρώτος «σόουμαν» της Ελλάδας, ο άνθρωπος που με τα σκετς, τις καυστικές ατάκες και τις μιμήσεις, προκαλούσε γέλιο και σατίριζε τα κακώς κείμενα της ελληνικής κοινωνίας. Γεννήθηκε στις 18 Ιουνίου του 1939, στο Βοτανικό. Οι γονείς του ήθελαν να γίνει πολιτικός μηχανικός ή αρχιτέκτονας όπως ήταν ο πατέρας του, άλλωστε είχε κλίση στα μαθηματικά. Εκείνος όμως, ανήλικος ακόμη, έδωσε κρυφά εξετάσεις στη σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Το 1962, δευτεροετής στο Εθνικό, έπαιξε στην «Οδό Ονείρων» του Μάνου Χατζιδάκι, μαζί με τον Δημήτρη Χορν, τη Ρένα Βλαχοπούλου, τη Μάρω Κοντού και άλλους καταξιωμένους καλλιτέχνες. Ερμήνευσε το τραγούδι «Κάθε Κήπος» και η φωνή του γοήτευσε το κοινό.

Από τότε ξεκινά την πετυχημένη του καριέρα στο θέατρο, αλλά και τις μπουάτ της εποχής. Συνδυάζοντας την υποκριτική και το τραγούδι, παρουσίασε για πρώτη φορά στην Ελλάδα ένα διαφορετικό είδος διασκέδασης που αποτελούνταν από πρόζα, σάτιρα , χορό και τραγούδι. Ουρές σχηματίζονταν κάθε βράδυ στην Πλάκα, στη «Μέδουσα», όπου εμφανιζόταν για σχεδόν 20 χρόνια. Ο Γιώργος Μαρίνος δεν ήταν πρωτοπόρος μόνο σαν καλλιτέχνης, αλλά και σαν άνθρωπος. Ήταν ο πρώτος επώνυμος που βγήκε και μίλησε ανοιχτά για την ομοφυλοφιλία του, στα μέσα του ΄60, σε μια ιδιαιτέρως συντηρητική Ελλάδα.

(Πηγή: http://www.mixanitouxronou.gr)

Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
Μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης

Πέρασ’ ο καιρός.
Παιχνίδι αλλιώτικο
που χάθηκε στο φως
τα μεσημέρια
μίλα μου.

Μ’ όλες τις φωνές
ποτέ δεν έμαθα
τι σ’ έκανε να κλαις
βγαίνει η βαρκούλα.

Βγαίνει η βαρκούλα
βγαίνει η βαρκούλα του ψαρά.

Ήλιος και βροχή
χιλιάδες όνειρα
παντρεύονται οι φτωχοί
κι εγώ σε χάνω
μίλα μου
κι άκου τι θα πω
ψηλά τα χέρια
γιατί τόσο σ’ αγαπώ
και μένω αταξίδευτος

και τότε ρίξαμε τον κλήρο
να δούμε ποιος, ποιος, ποιος
θα φαγωθεί
να δούμε ποιος, ποιος, ποιος
θα τα φυλάει.

Νταμ, νταμ
φιλίμι κοντάμ
νταμ
νταμ
καραγάς
ξεπετώ
δίπλα
στον ποταμό
εγώ θα βγω

περνά
περνά
η μέλισσα
με τα μελισσόπουλα.
Δεν περνάς
κυρά Μαρία.
Δεν περνάς.
Δεν με πονάς.

Τι με κοιτάζεις
μ’ αυτά τα μάτια
αυτό που ζήσαμε
σκοτάδι και μας πνίγει
εσύ μια κούκλα
στα σκαλοπάτια
κι εγώ τρενάκι
που δεν πρόκειται να φύγει.

Πέρασ’ ο καιρός
παιχνίδι αλλιώτικο
που χάθηκε στο φως
τα μεσημέρια μίλα μου
μού ‘λειψες πολύ
και στρατιωτάκι
μολυβένιο, με στολή
σε περιμένω.
Τίποτα.

Νταμ – φιλίμικο νταμ – νταμ
καραγάτς – ξεπετώ δίπλα στον ποταμό
εγώ ταγκό.